Już za miesiąc w Wydawnictwie Literackim, ukaże się – jak zapowiada oficyna – najbardziej osobisty, najdojrzalszy i najpełniejszy tom poetycki, laureata „Silesiusa” z 2010 roku, Piotra Matywieckiego  – „Którędy na zawsze”.

Kilkadziesiąt wierszy układa się w poetycko-filozoficzny przekaz o historii, egzystencji i podstawowych pytaniach, które człowiek z wiekiem stawia w coraz bardziej surowy i niewygodny sposób. Celne pytania, bezkompromisowość i niezwykła umiejętność przekuwania historycznego i egzystencjalnego konkretu w uniwersalne, filozoficzne tropy czynią z tej poezji nie lada inspirującą lekturę.

Przywoływane osobiste doświadczenie: od urodzenia w pożodze wojennej po otarcie się o śmierć, charakterystycznym dla Matywieckiego paradoksom przydają zwielokrotnionej siły i niwelują poetycki nawias, powodują, że intelektualny przekaz jest często równocześnie emocjonalny. Nieufność czy czujność poety względem słów, ich chybotliwości znaczenia jest tutaj często sprawdzana, na ile nie kryje się za nimi pusty przekaz. Intensywność tej poezji, dążenia, by dotknąć wymykających się śladów sensu powodują, że czyta się ją z dużym przejęciem.

Piotr Matywiecki urodził się w 1943 roku w Warszawie. Jest autorem m.in. takich tomów wierszy jak „Zwyczajna, symboliczna, prawdziwa” (1998). „Jego twórczość mieści się w klasycyzującym nurcie współczesnej poezji polskiej. Tak pod względem formalnym, jak i tematycznym jest to liryka bardzo tradycyjna. Matywiecki porusza się w kręgu typowych dla liryki refleksyjno-filozoficznej zagadnień – przemijanie, melancholia, tajemnica istnienia i śmierci. Ostatnio nieprzeciętne zainteresowanie wzbudziła przygotowana przez niego antologia poezji polskiej Od początku (1997). To niezwykłe, dwutomowe dzieło gromadzi wiersze powstałe od średniowiecza do wieku XX. Wartością przedsięwzięcia jest to, iż autorowi antologii udało się poprzez to dzieło wywołać szeroką dyskusję nad stanem posiadania i żywotnością liryki polskiej”.

Najważniejszym dziełem w dotychczasowym dorobku Matywieckiego pozostaje obszerna, licząca ponad 500 stron, książka eseistyczna Kamień graniczny (1994), publikacja szeroko komentowana, uhonorowana m.in. prestiżową nagrodą PEN-Clubu.

fot. wikimedia