Poezja polska po roku 2000

 W serii krytycznej Biblioteki toruńskiego dwumiesięcznika  „Inter-”  ukazał się zbiór szkiców Poezja polska po roku 2000. Diagnozy – problemy – interpretacje pod redakcją Tomasza Dalasińskiego, Aleksandry Szwagrzyk i Pawła Tańskiego. 

Książka jest ciekawą próbą szerokiego opisu  najbardziej znaczących, zdaniem redaktorów tomu, zjawisk i tendencji w polskiej poezji początku XXI wieku. Zastrzegają jednak, że:  Książka nie ma ambicji porządkowania poezji polskiej po roku 2000. Na takie porządkowanie jest zresztą jeszcze zdecydowanie za wcześnie, gdyż większość projektów poetyckich, z jakich analizą spotka się Czytelnik w tej publikacji, nie ma charakteru zamkniętego, lecz wychylony w przyszłość. Podobnie jest zresztą z samym interesującym nas okresem – na pewno nie jest on z punktu widzenia stricte literackiego, ekonomicznego, politycznego, społecznego czy kulturowego zakończony. Poruszane w Poezji polskiej po roku 2000 spektrum zagadnień pokazuje raczej to, jakie rejony poezji są aktualnie uznawane przez krytyków, historyków literatury i samych poetów (te role zresztą bardzo często się przenikają) za najistotniejsze, to znaczy: z jednej strony za najbardziej wpływające na kształt całej poezji, a z drugiej – za najbardziej ponadczasowe, tj. mające największe szanse na pozostanie na dłużej w pamięci odbiorców.

Redaktorzy tomu zdecydowali się też na zbudowanie swojej  hierarchii poezji najnowszej i to zapewne poruszy niejednego jej miłośnika. Najbardziej znaczące według nich zjawiska  (sądząc po ilości poświęconego miejsca) to poezja Eugeniusza Tkaczyszyna Dyckiego, Andrzeja Sosnowskiego i nurt neolingwistyczny. Sporo miejsca poświęcono także relacjom poezji z nowymi mediami, co akurat nie powinno dziwić, bo od kilku już lat tętno polskiej poezj,i jak się wydaje,  mocniej bije w internecie niż na papierze. Tu odbywają się najgorętsze spory i tutaj publikowanych jest coraz więcej ciekawych tomów. Dość wspomnieć  dwa nominowane  do ubiegłorocznego Silesiusa w kategorii „Debiut” książki – „repetytorium” Macieja Taranka i „Clubbing” Kamila Brewińskiego, wydane przez Hub Wydawniczy Rozdzielczość Chleba.

 

Na książkę składają się następujące teksty:

CZĘŚĆ I. DIAGNOZY

JAN POTKAŃSKI
Recesja w literaturze
KAROL MALISZEWSKI
Dwadzieścia lat później. „Roczniki 70.” na współczesnej scenie poetyckiej
TOMASZ CIEŚLAK
O kontynuacjach i nowościach – czy warto porzucić myślenie według roczników?
MICHAŁ TABACZYŃSKI
„W ministerstwie głosów cały dzień śpiewają”. O poezji jako walce w polu literatury, władzy i przestrzeni społecznej w świetle teorii Pierre’a Bourdieau
TERESA RADZIEWICZ
Rola grupy literackiej po roku 2000. Przykłady, omówienia
PAWEŁ MARCINKIEWICZ
Sztuka przekładu a poezja polska po roku 2000

CZĘŚĆ II. PROBLEMY

ARKADIUSZ PÓŁTORAK
„Wybierz język”. Niesamowite w poetyckich związkach języka i obrazu na przykładzie Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi Andrzeja Sosnowskiego
PAWEŁ GRAF
Tytus Czyżewski sto lat później
KATARZYNA SZOPA
„Niedomówka”. Nutka lingwistyczna
TOMASZ DALASIŃSKI
Metaautoironia jako język podmiotu – tezy wstępne (na przykładzie wierszy Adama Wiedemanna)
MAŁGORZATA ŚLARZYŃSKA
Pochwała różnorodności. O obcojęzyczności w poezji Leszka Engelkinga i Jerzego Jarniewicza

CZĘŚĆ III. INTERPRETACJE

EDYTA SOŁTYS-LEWANDOWSKA
Powrót religii? O poezji (religijnej) po roku 2000
MONIKA GLOSOWITZ
Une femme est une femme. Strategie reprezentacji w najnowszej polskiej poezji kobiecej
MAŁGORZATA LEBDA
Poezja wobec fotografii
URSZULA PAWLICKA
Polska poezja i nowe media po roku 2000
212 PIOTR SOBOLCZYK
Młoda poezja polska na urlopie tacierzyńskim
KAMIL DŹWINEL
„W sąsiednim pokoju umiera moja matka”. Fragmenty obrazu matki w wierszach Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego
WOJCIECH GRUCHAŁA
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki poznaje siebie i się nie poznaje
GRZEGORZ PERTEK
Schizografia. Lustrzane pismo Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego
MONIKA KOCOT
Aktualizacje estetyki tricksterowej w poezji Romana Honeta

 

Tę interesującą publikację można pobrać bezpłatnie ze strony wydawcy.