Ryszard Krynicki został laureatem tegorocznej  Nagrody Herberta. 

Nagroda Herberta jest wyróżnieniem przyznawanym za całokształt twórczości. Wyróżnienie zostało ustanowione przez Fundację imienia Zbigniewa Herberta w 2012 roku. Służy eksponowaniu wybitnych dokonań artystycznych i intelektualnych, nawiązujących do idei, które przyświecały twórczości Zbigniewa Herberta. Ma również podkreślać wkład kultury polskiej XX wieku, a w szczególnie poezji, w rozwój literatury światowej.

Rada Fundacji Herberta może także podjąć decyzję, by dodatkowo wyłonić laureatów w kategoriach – eseistyki, przekładu i edytorstwa.

Międzynarodowa Nagroda Literacka imienia Zbigniewa Herberta jest przyznawana przez jury złożone z wybitnych światowych twórców i znawców literatury.

Pierwszym autorem uhonorowanym wyróżnieniem został serbsko-amerykański poeta, dramaturg i tłumacz William Stanley Merwin. W ubiegłym roku nagrodę otrzymał Charles Simic, literat serbsko-amerykański, laureat między innymi Nagrody Pulitzera.

Ryszard Krynicki uznawany jest dzisiaj za jednego z najwybitniejszych polskich poetów.

Liceum kończył w Gorzowie Wielkopolskim. W latach siedemdziesiątych oraz osiemdziesiątych związany z opozycją, za co w latach 1976- 1980 został ocenzurowany. Zadebiutował w roku 1968 roku tomikiem Pęd pogoni, pęd ucieczki. Napisał również tekst pod tytułem „biała plama”, który nawiązuje do interpretacji wiersza Brunona Jasieńskiego pt.” Nic”. W latach 1978 – 1981 był współpracownikiem „Zapisu”. Tłumacz poezji niemieckiej. Jest autorem znakomitych przekładów w.in. Paula Celana.

Krynicki zaliczany jest  do tzw. Pokolenia 68 (bądź Nowej Fali), czyli twórców debiutujących w drugiej połowie lat 60., dla których pokoleniowym przeżyciem stały się polityczne wydarzenia Marca’68 oraz Grudnia’70.

Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 r. we Lwowie. Jego rodzina przybyła do Galicji z Wiednia, a była pochodzenia angielskiego. Przed wybuchem wojny Herbert uczęszczał do VIII Państwowego Gimnazjum, a potem Liceum im. Króla Kazimierza Wielkiego. Po 1 września 1939 r. kształcił się dalej na tajnych kompletach i zdał na nich maturę. W czasie wojny był żołnierzem AK.

Po wojnie poeta mieszkał przez jakiś czas w Proszowicach pod Krakowem i rozpoczął studia. Studiował ekonomię, którą ukończył w 1947 r. na Akademii Handlowej. Uczęszczał też na liczne wykłady na Akademii Sztuk Pięknych i Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1951 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, mieszkając początkowo w podwarszawskim Brwinowie. Na ten czas (rok 1950) datuje się debiut Herberta. Wtedy na łamach „Dziś i Jutro” zostały opublikowane (notabene bez jego zgody) trzy jego wiersze: „Napis”, „Pożegnanie września” i „Złoty środek”. Wcześniej Herbert pisywał do gazet, m.in. do „Słowa Powszechnego”. Publikował recenzje teatralne, muzyczne, relacje z wystaw plastycznych. Pod pseudonimem “Patryk”, a potem pod własnym nazwiskiem pisywał w “Tygodniku Powszechnym”. Od 1950 do 1953 publikował w “Dziś i Jutro”, piśmie Stowarzyszenia PAX. Nie był jednak w stanie utrzymać się z pisarstwa, parał się więc wielu innych prac, został nawet płatnym krwiodawcą.

Debiut książkowy Herberta to tomik „Struna światła”, który ukazał się w roku 1956. Rok ten był w ogóle dla poety przełomowy. Jego tomik został przyjęty przychylnie, co poprawiło sytuację materialną poety. Herbert uzyskał także pomoc poety Jerzego Zawieyskiego, który załatwił mu przydział kawalerki I stypendium z puli Związku Literatów Polskich.

fot. wikimedia, Mariusz Kubik