„Hymny do nocy” Novalisa odegrały w literaturze niemieckiej rolę wyjątkową, jako najważniejsze romantyczne ogniwo między mistycyzmem średniowiecza i modernistycznym symbolizmem. Dzisiaj wznawia je wydawnictwo Aspra. 

Warto pamiętać, że dwadzieścia lat po ich powstaniu przyjaciel Novalisa, Fryderyk Schlegel, zapoczątkował renesans Anioła Ślązaka w Niemczech. Ilekroć pojawiała się potrzeba wyższych ideałów w odpowiedzi na kryzys pragmatycznego realizmu i wyjałowionej z głębszych przeżyć duchowych ideologii czy wiary, tylekroć „słońce nocnego nieba” Novalisa przyciągało swoim tajemniczym i niepokojącym światłem. Jeżeli ta noc jest śmiercią świata zasługującego na umartwienie, to nie może być niczym innym niż nadzieją.

Novalis, właściwie Georg Philipp Friedrich Freiherr von Hardenberg urodził się w 1772 roku -– niemiecki poeta i prozaik, jeden z najważniejszych przedstawicieli okresu wczesnego romantyzmu, uważany czasem za jednego z twórców tego kierunku.

Pochodził z głęboko religijnej protestanckiej rodziny; jego ojciec był dyrektorem saliny.  W wieku 10 lat został oddany do szkoły religijnej, z której szybko odszedł, nie mogąc dostosować się do panujących tam rygorów. Jeszcze przed studiami zetknął się, głównie za sprawą swojego wuja, z kulturą francuską. W latach 1790-1791 studiował prawo na uniwersytecie w Jenie. W tym samym czasie studiował także w Lipsku. Oprócz prawa studiował filozofię i nauki przyrodnicze. Po studiach rozpoczął pracę zawodową jako urzędnik w kopalni i warzelni soli w Weißenfels, dokąd wcześniej przeniósł się jego ojciec. Pracował tam z przerwą na kolejne studia aż do pogorszenia stanu zdrowia w 1800. W marcu 1795 roku zaręczył się bez wiedzy rodziców z miłością swojego życia – trzynastoletnią Sophie von Kühn, która zmarła w marcu 1797. Zmarł na gruźlicę w roku 1801.