Pisane na przestrzeni kilkudziesięciu lat listy dwóch wybitnych polskich pisarzy XX wieku odsłaniają meandry losu, które miały wpływ na życie i charakter literackiej aktywności ich autorów. Polecamy książkę wydaną przez Więź – Czesław Miłosz, Jerzy Andrzejewski – „Listy 1944-1981”. 

Czesław Miłosz od końca 1945 r. był nieobecny w kraju, wyjechał jako dyplomata, a w 1951 r. zerwał z PRL-em; Jerzy Andrzejewski pozostał w Polsce, ale kres październikowej „odwilży” 1956 r. i jego pozbawił złudzeń. Odbijające się w listach biografie obu pisarzy, sytuowane na przeciwstawnych biegunach polskiego losu, toczą się jednak równolegle − skłaniają do porównań i przemyśleń. Sam Miłosz podkreślał rangę tej korespondencji: „Ze względu na długotrwałość przyjaźni szczególne miejsce należy się Jerzemu Andrzejewskiemu”.

„Gazeta Wyborcza” 21-22 lipca 2012: „Po odebraniu prestiżowej Nagrody Młodych Akademii Literatury za Ład serca w styczniu 1939 r. Jerzy Andrzejewski wyjeżdża do Wisły. Odwiedza go Czesław Miłosz. Piją, zdobywają Baranią Górę, płaczą po zmarłym Piusie XI, czując grozę nadciągającej katastrofy. Kartkę pocztową do Jarosława Iwaszkiewicza podpisują: „pokorni uczniowie i naśladowcy ideowi”. Słowa na wyrost. Za parę lat rozdzieli ich ideowa przepaść”.