„Czarna piosenka” (Znak) to tomik, który miał być debiutem Wisławy Szymborskiej, ale nigdy nie został wydany. 

Prawdopodobnie wstrzymała go cenzura, bo w takim kształcie nie mógł się wówczas ukazać. Niektóre z wierszy publikowane były w czasopismach literackich, zaledwie kilka z nich poetka włączyła później do wydań książkowych. W roku 1970 Adam Włodek podarował jej na urodziny niezwykły prezent – zebrał wszystkie jej wiersze z lat 1944–1948, przepisał na maszynie i opatrzył komentarzami, a następnie wręczył wraz z listem: „Kochana Wisełko…”. Prezent ten przechowywany był przez całe lata i dopiero w roku 2014, opatrzony wstępem Joanny Szczęsnej, trafia do rąk czytelników poezji Wisławy Szymborskiej.

Wisława Szymborska debiutowała w 1945 roku wierszem Szukam słowa. Jej poszukiwania zaowocowały 13 tomikami wierszy: „Dlatego żyjemy” (1952), „Pytania zadawanie sobie” (1954), „Wołanie do Yeti” (1957), „Sól” (1962), „Sto pociech” (1967), „Wszelki wypadek” (1972), „Wielka liczba” (1976), „Ludzie na moście” (1986), „Koniec i początek” (1993, 1996), „Chwila” (2002), „Dwukropek „(2005), „Tutaj” (2009) oraz – wydany pośmiertnie, niedokończony tom „Wystarczy” (2012). Jej wiersze przetłumaczono na ponad czterdzieści języków.

Od 1953 do 1981 roku poetka kierowała działem poezji w „Życiu Literackim”, w tym czasie na łamach pisma zadebiutowali: Miron Białoszewski, Zbigniew Herbert, Adam Zagajewski. Początkujących autorów dowcipnie oceniała również w funkcjonującej w tygodniku poczcie literackiej. W „Życiu Literackim” w swojej rubryce polecała „Lektury nieobowiązkowe”.

W 1983 r. rozpoczęła współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”. W 1996 przeżywa „tragedię sztokholmską” – zostaje uhonorowana literacką nagrodą Nobla. Odbierając nagrodę, przyznała, że najbardziej ceni dwa małe słowa: nie wiem. To one napędzały jej poetyckie poszukiwania. Wisława Szymborska zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie.