„Piesek przydrożny” Czesława Miłosza uhonorowany został w roku 1997 Nagrodą Nike. Dzisiaj Znak wznawia tę znakomitą książkę.

Piesek przydrożny to dzieło zajmujące w dorobku Czesława Miłosza miejsce wyjątkowe. Jest ono napisane zgodnie ze stosowaną chętnie przez poetę dyrektywą „poszukiwania formy bardziej pojemnej”: składają się na nie zarówno nowe wiersze, jak i medytacje, wspomnienia, obrazki i aforyzmy, zapisy epifanii i swoiste mini-traktaty teologiczne, rozważania na temat literatury, a także własnego życia i twórczości. W rezultacie powstało dzieło intrygujące osobistym charakterem, bogactwem myśli i tematów. To wspaniała, nieoczekiwanie młodzieńcza summa Starego Mistrza, łącząca intelektualną przenikliwość z czułością, zaskakującą szczerość z dystansem i autoironią, poetyckie uwrażliwienie na szczegół z rozległością perspektywy zaiste kosmicznej.

Czesław Miłosz – urodził się 30 czerwca 1911 r. w Szetejniach na Litwie jako syn Aleksandra Miłosza i Weroniki z Kunatów. Zmarł w 2004 roku w Krakowie.
Szkolną i uniwersytecką młodość Miłosz spędził w Wilnie. W roku 1921 został uczniem Gimnazjum im. Zygmunta Augusta, a w 1929 – studentem Uniwersytetu Stefana Batorego. Przyszły noblista początkowo wybrał wydział humanistyczny, ale wkrótce przeniósł się na prawo. Nie przeszkodziło mu to jednak działać w studenckim Kole Polonistów. Właśnie jako jego członek zadebiutował w 1930 roku na łamach uniwersyteckiego pisma „Alma Mater Vilnensis” wierszami Kompozycja i Podróż.
W czasach studenckich, w trakcie podróży do Paryża, Czesław poznał swojego dalekiego krewnego Oskara Miłosza. Jego symbolistyczna poezja przez lata mocno oddziaływała na twórczość polskiego autora. W tym także czasie powstała grupa poetycka Żagary (w gwarze wileńskiej: chrust, suche patyki). Miłosz współtworzył wydawane przez nią pismo i publikował w nim swoje kolejne wiersze, wpisując się w zbuntowaną, katastroficzną poetykę środowiska.
W 1933 roku ukazał się książkowy debiut Czesława Miłosza – zbiór Poemat o czasie zastygłym. Młody twórca otrzymał Nagrodę im. Filomatów za debiut literacki, a stypendium Funduszu Kultury Narodowej pozwoliło mu na kolejny wyjazd do Paryża i ponowne spotkanie z Oskarem Miłoszem.
Po powrocie, w roku 1935, młody prawnik i poeta podjął swoją pierwszą pracę zawodową – w rozgłośni wileńskiej Polskiego Radia. Kontynuował także twórczość literacką – jego katastroficzny tomik Trzy zimy (1936) znakomicie oddał panujące nastroje i zebrał doskonałe recenzje. W roku 1937 poeta podróżował po Włoszech, a po powrocie, wciąż jako pracownik Polskiego Radia, przeniósł się do Warszawy. Nagrodę Nobla Czesław Miłosz otrzymał w roku 1980.
(cyt. za: Milosz.pl)