Polecamy Karawadżje Bogusława Kierca czyli trzecią część tryptyku mniemania – wydawnictwo Forma. 

Piotr Matywiecki: „Karawadżje to cudowny, swobodny i kunsztowny splot gatunków: obok wierszy, znajdujemy tu prozę eseistyczną, fragmenty autobiografii, interpretacje własnych utworów. A jeszcze ważniejszy jest splot stałych, nieomal obsesyjnych tematów autora, przewijających się przez całą jego twórczość. Erotyka sąsiaduje z mistyką (to sąsiedztwo, o czym Kierc dobrze wie, zawsze było znamienne dla wielkich mistyków), cielesność i nagość są uwikłane w problemy trans-płciowości, narcyzmu i homoseksualizmu. Uwagi o malarstwie i uwagi o poezji przesycone są tymi tematami”.

Fragment wywiadu Krzysztofa Lubczyńskiego z Bogusławem Kiercem:

„Jest Pan na scenie już prawie pół wieku. A jednocześnie jest Pan poetą, który wydał kilkanaście tomów wierszy. I to poetą mającym swoje miejsce w syntezach poezji polskiej ostatnich kilkudziesięciu lat. Jak Pan połączył poezję, która jest owocem wrażliwości, z tak „atletycznym” zawodem jak aktorstwo?

– Wydaje mi się, że to głęboko sięga w moją historię osobistą. Od dzieciństwa odczuwałem pęd do poezji, aktorstwa, malarstwa, scenografii. Sporo grałem jako młodzieniec, szyłem lalki, kostiumy, pisałem dla siebie sztuki. Zdałem też do Liceum Plastycznego, gdzie swój zainteresowania rozwinąłem. Wtedy też napisałem swój pierwszy wiersz: „Płyną chmury, poprzez lasy i góry, poprzez wąskie ścieżynki, gdzie się bawią dziewczynki”. (śmiech). Czyli mój instynkt poetycki i teatralny był związany ze zmysłowym łakomstwem świata. Wpadałem jednocześnie w dziecięce ekstazy religijne. Bardzo mocno przeżywałem procesje Bożego Ciała”.

Bogusław Kierc – ur. 22 stycznia 1943 w Bielsku-Białej – aktor, reżyser, poeta, krytyk literacki, aktor, pedagog. Ukończył studia na Wydziale Aktorskim w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Debiutował jako poeta w 1961 r. na łamach prasy. Jako aktor związany jest Wrocławskim Teatrem Współczesnym, jako reżyser – z Teatrem Banialuka w Bielsku-Białej. Wykładowca na Wydziale Lalkarskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im L. Solskiego we Wrocławiu. Naucza tam wiersza i elementarnych zadań aktorskich w planie żywym. Autor ponad dwudziestu tomów wierszy, m.in. „Nagość stokrotna” (1971), „Ciemny chleb” (1973), „Przyboś i” (1976), „Teatr daremny” (1980), „Niewinność” (1981), „Rezurekcja” (1982), „Boże cielę albo dziurka wesołości” (1994), „Tyber z piaskiem” (1997), „Czary” (1999), „Szewski poniedziałek” (2005), „Rtęć” (2010). Ceniony m.in. za „harmonię dźwiękową wiersza i sensualne wartości słowa”, jego „muzyczność”. Poeta „erotyki wszystkich epok ludzkiego życia – od dziecięcej do późnej”. Poza tym autor wyboru tekstów Juliana Przybosia, „Wiosny dziejowe”, (1969) i książki o poezji Rafała Wojaczka, „Rafał Wojaczek. Prawdziwe życie bohatera” (2007). W 2010 roku otrzymał Medal Zasłużonego Kulturze Gloria Artis.