Artur Międzyrzecki: Wiersze 1946-1996. Wydawnictwo a5. 

Wisława Szymborska: Praca nad wyborem wierszy Artura Międzyrzeckiego była dla mnie przyjemnością, której stale towarzyszyło zdumienie. Poeta, zmarły dziesięć lat temu, pozostawił po sobie dorobek lat kilkudziesięciu – nic więc nie byłoby dziwnego, gdyby większość wierszy zastygła już w historycznoliterackim dostojeństwie. Otóż nie zastygła. Wiersze te sprawiają ciągle wrażenie, jakby dopiero wczoraj zostały napisane i potrzebne na jutro. (…)

Artur Międzyrzecki urodził się 6 listopada 1922 w Warszawie w rodzinie inteligenckiej: syn Mieczysława Międzyrzeckiego i Pelagii z Fuchsów. Do szkoły średniej uczęszczał w Warszawie. We wrześniu 1939 usiłował zaciągnąć się do oddziałów formujących się we wschodnich województwach. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał we Lwowie, skąd w 1940 został wywieziony w głąb ZSRR, do Kazachstanu. W 1942 zaciągnął się do Armii Polskiej generała Andersa. Służył jako podchorąży (później podporucznik) w pułku artylerii. Odbył cały szlak bojowy 2. Korpusu Polskiego. Brał udział w kampanii włoskiej, uczestniczył w bitwie pod Monte Cassino (odznaczony Krzyżem Monte Cassino) i w bitwie o Bolonię. Po wojnie Rząd Londyński przyznał mu stopień porucznika.

Debiutował w 1943 wierszem Namiot z Kanady, wyróżnionym I nagrodą w konkursie wychodzącego wówczas w Bagdadzie tygodnika „Orzeł Biały” (druk w nr.15); w piśmie tym publikował do 1944. Nadto utwory poetyckie i prozą ogłaszał m.in. w „Dzienniku Żołnierza APW” [Armii Polskiej na Wschodzie] (Tel Awiw-Kair, 1943-1944), „W drodze” (Jerozolima, 1943), w wydawnictwie Wileńskiej Brygady Żubrów „Sitwa” (1943-1946) i „Na szlaku Kresowej” (Włochy, 1944).

W 1950 nawiązał współpracę z tygodnikiem „Nowa Kultura”; publikował tu wiersze, artykuły i przekłady do 1962; od 1956 należał do zespołu redakcyjnego tego pisma i do 1958 kierował działem poezji. Równocześnie od 1951 współpracował z tygodnikiem „Świat”, w którym ogłaszał początkowo szkice o dawnej Warszawie, a w latach 1962-1965 także cotygodniowy felieton „Ludzie i książki”. Drukował także m.in. w „Twórczości” (od 1950), „Nowych Książkach” (1957-1965), „Polsce” (1959-1962), „Współczesności” (1959-1965) oraz „Tygodniku Powszechnym” (od końca lat sześćdziesiątych).

W 1980-1981 był ekspertem Komisji Kultury w Regionie Mazowsze NSZZ „Solidarność”. Brał czynny udział w zorganizowaniu w 1981 Kongresu Kultury Polskiej, przerwanego przez stan wojenny. W 1982 (po zawieszeniu działalności Poskiego PEN Clubu w grudniu 1981 przez władze stanu wojennego) został członkiem honorowym Francuskiego PEN Clubu. W l983-1984 uczestniczył w seminariach Woodrow Wilson Center w Waszyngtonie.

W 1990 wszedł w skład Aeropagu „Tygodnika Literackiego” (do 1991) i Rady pisma „NaGłos”.

W 1991 został wybrany na prezesa Polskiego PEN Clubu (ponownie w 1995), a także na wiceprezesa Międzynarodowej Federacji PEN Clubów.

Zmarł 2 listopada 1996 w Warszawie.