28 listopada, o godz. 19:00, w Muzeum Polin w Warszawie odbędzie się wieczór poezji Larsa Gustafssona, laureata Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Zbigniewa Herberta 2016.
Lars Gustafsson szwedzki poeta, filozof, eseista i dramaturg, laureat Nagrody im. Zbigniewa Herberta 2016, zmarł w Sztokholmie 3 kwietnia. Organizator Nagrody, Fundacja im. Zbigniewa Herberta, pragnąc uhonorować wybitnego poetę i przybliżyć polskim czytelnikom jego twórczość, organizuje wieczór poświęcony Larsowi Gustfssonowi. W spotkaniu udział wezmą przyjaciele, poeci, tłumacze – Anders Bodgård, Agneta Pleijel, Zbigniew Kruszyński i Adam Zagajewski. Maja Komorowska i Jerzy Radziwiłowicz przeczytają wybrane wiersze Larsa Gustafssona. Marcin Zdunik wykonana Suitę J.S. Bacha na wiolonczelę.
Podczas wieczoru, zgodnie z życzeniem Larsa Gustfssona, które wyraził przed śmiercią, zostanie wręczona w jego imieniu nagroda ufundowana przez Fundację im. Zbigniewa Herberta dla polskiego poety. Jury w składzie Ryszard Krynicki, Paweł Próchniak i Adam Zagajewski przyznało nagrodę Michałowi Sobolowi.
Lars Gustafsson (ur. 1936), powieściopisarz, poeta, eseista i uczony, uważany w Szwecji za najbardziej płodnego twórcę od czasów Strindberga. Jest postacią barwną i niebanalną (w roku 1981 przeszedł na judaizm). Tłumaczony był na piętnaście języków, uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami, m.in. John Simon Guggenheim Memorial Foundation Fellowship. Jest twórcą wszechstronnie utalentowanym i barwnym. Jego publiczne wystąpienia budzą często kontrowersje – jak w roku 2009, gdy w wyborach do Parlamentu Europejskiego głosował na Partię Piratów. Prowadzi blog poetycki, gdzie zamieszcza także reprodukcje swoich rzeźb i obrazów.
Od debiutu poetyckiego w roku 1962 wydał kilkadziesiąt tomów wierszy. To pozornie „zwyczajne” zapisy rzeczywistości, notatki uważnego obserwatora zjawisk, na które najczęściej nie zwracamy uwagi: zwarzonych mrozem traw, przelatujących ptaków, widoku z okna pociągu. Nic tu jednak nie jest oczywiste, każdy przedmiot ma swoją tajemnicę, zadaje nam pytania, przeważnie te najważniejsze – o nasze istnienie. To poezja pełna mądrości, niosąca głębsze poznanie istoty rzeczy. Smak nadają jej głębokie emocje, starannie ukryte pod pozorami dystansu: tęsknota, pragnienie ocalenia dzięki miłości i pamięci, zachwyt pięknem.