Stanisław Czycz: Wiersze wybrane (WBPiCAK). Przypominamy, polecamy.

Anna Kałuża pisała o wierszach Czycza: „Być może atrakcyjność dzieła Czycza bierze się stąd, że podstawy jego poezji są zarówno cielesne, jak i techniczne. Największym sekretem tej poezji jest fakt, że nie tylko nie potrafimy powiedzieć, gdzie w jej ramach przebiegają granice między tym, co literackie, i tym, co techniczne, sztuką i życiem, ekspresją a symptomem, kompulsywnym a innowacyjnym powtórzeniem etc., ale przede wszystkim nie potrafimy powiedzieć, które z aspektów twórczości Czycza są nowatorskie i awangardowe, a które tradycyjne, choć zdajemy sobie sprawę, że jego tradycyjność jest zdecydowanie bardziej eksperymentatorska, niż można by sądzić.”

Stanisław Czycz (1929-1996) – poeta i prozaik. Uważany za jednego z najbardziej oryginalnych polskich pisarzy XX wieku, m.in. ze względu na skomplikowane rozwiązania typograficzne, a także na koncepcję twórczości polifonicznej i symultanicznej. Należał do pokolenia „Współczesności”. Debiutował w 1955 r. na łamach „Życia Literackiego” w słynnej Prapremierze Pięciu Poetów. Wydał dwa tomy poetyckie: Tła (1957) i Berenais (1960), oraz osiem tomów prozatorskich: Ajol (1967), And (1967), Nim zajdzie księżyc (1968), Pawana (1977), Nie wiem, co ci powiedzieć (1983), Nie wierz nikomu (1987), Ajol i Laor (1996), Arw (2007). W 1979 r. ukazał się Wybór wierszy.