Przypominamy Alegorie czytania Paula de Mana (Universitas) – rzecz o języku figuralnym u Rousseau, Nietzschego, Rilkego i Prousta

Książka opublikowana po raz pierwszy w roku 1979, wywarła wielki wpływ na studia humanistyczne w trzech przynajmniej dziedzinach: teorii języka figuralnego (retorycznego), analizie dyskursu filozoficznego i literackiego oraz filozofii interpretacji. Badania de Mana obejmują przede wszystkim sam akt lektury, ukazany jako proces konstruowania determinowany przez retorykę, która nierzadko za autora i czytelnika decyduje o znaczeniu wydobywanym z tekstu. Taka optyka umożliwia też krytyczną refleksję nad recepcją ważnych dzieł europejskiej literatury (Proust, Rilke, Nietzsche, Rousseau) i wyświetlenie zaplecza konkretnych nurtów interpretacyjnych.

Paul de Man (1919-1983) to jeden z najwybitniejszych, a zarazem najbardziej kontrowersyjnych literaturoznawców XX wieku, krytyk literacki, teoretyk i historyk literatury, profesor komparatystyki na yale University (wykładał także na Cornell, w Princeton, na Johns Hopkins University oraz w Zurichu), współtwórca (obok Barbary Johnson, Harolda Blooma, Geoffreya Hartmana i jamesa Hillisa Millersa) amerykańskiej szkoły dekonstrukcjonistycznej, badacz romantyzmu oraz literatury nowoczesnej.