Poeta w labiryncie historii

Poeta w labiryncie historii. Studia o pisarskich rolach Jerzego Ficowskiego Jerzego Kandziory w wydawnictwie słowo/obraz terytoria.

Jerzy Kandziora pisał we wstępie: U źródeł mojej książki o Jerzym Ficowskim tkwił pewien odruch przekory i poczucie niedocenienia istotnego składnika poezji tego autora, który nazwałbym narracją historyczną. Ale sprawa jest znacznie szersza, historia obecna jest u Ficowskiego także w doświadczeniu pozapoetyckim. Od wielu lat mam świadomość, że pisał on jakby dwa teksty: tekst poezji i tekst własnej biografii, i o ile ten pierwszy był wielokrotnie analizowany, odczytywany, o tyle ten drugi wymaga dopiero refleksji i opisu. Domaga się refleksji tym natarczywiej, im bardziej oddalamy się od czasów PRL, i dystans ten pozwala zrozumieć, jak niezwykłą postacią w krajobrazie powojennej Polski był poeta, ale także badacz życia Cyganów i biograf Brunona Schulza, odkrywca Papuszy, autor piosenek, tłumacz, monografista Witolda Wojtkiewicza, twórca zarazem elitarny i popularny – Jerzy Ficowski. […] Obie te sprawy, oba te „teksty” – wiersze o historii i ową biografię zewnętrzną człowieka poznającego – ogarniam tytułem niniejszej książki.

Jerzy Kandziora, (ur. 1954), Pracownik naukowy Instytutu Badań Literackich PAN, badacz powojennej literatury polskiej, bibliograf i edytor. Napisał między innymi Zmęczonych fabułą (1993), książkę o narracjach autobiograficznych Kazimierza Brandysa, Tadeusza Konwickiego i Wiktora Woroszylskiego, oraz monografię Ocalony w gmachu wiersza (2007), poświęconą poezji Stanisława Barańczaka. Wśród jego prac bibliograficznych najważniejsze jest obszerne dzieło zespołowe Bez cenzury 1976–1989. Literatura – ruch wydawniczy – teatr (1999), którego powstawaniem kierował. W swych pracach łączy zainteresowanie twórczością konkretnych pisarzy z refleksją nad kontekstami społecznymi literatury i narracjami doby PRL-u.