Wczoraj w wieku 96 lat zmarła Julia Hartwig, jedna z najwybitniejeszych polskich poetek.

Julia Hartwig, poetka, eseistka, tłumaczka, żona Artura Międzyrzeckiego, urodziła się w 1921 roku w Lublinie. W czasie wojny studiowała polonistykę i filozofię na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim, i była kurierką AK. Po wojnie kontynuowała studia polonistyczne na KUL-a i UW, a także rozpoczęła filologię romańską. Lata 1947-50 spędziła we Francji jako stypendystka rządu francuskiego i urzędniczka ambasady polskiej, a 1972-74 w USA uczestniczyła w programie International Writing Program. Wykładała na Drake University oraz w Kanadzie, na University of Ottawa i Carleton University. W 1976 roku podpisała „Memoriał 101”, trzy lata później znów wyjechała do Ameryki na zaproszenie Departamentu Stanu. Była członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie , a także Związku Literatów Polskich, Polskiego PEN-Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (którego w latach 1990-1999 była wiceprezesem). Od 2008 roku przewodniczy jury Nagrody Mediów Publicznych Cogito. Debiutowała w 1938 roku na łamach pisma szkolnego „W słońce”, pierwszy tom – Pożegnania18 lat później. Wydawnictwo a5 opublikowało kilka tomów poetyckich Julii Hartwig: Zobaczone 1999, Jasne niejasne 2009, Wiersze wybrane (2010), Gorzkie żale (2011), Zapisane (2013) oraz Spojrzenie (2015).