Izabela Kawczyńska, Linea nigra, WBPiCAK.

Izabela Kawczyńska – wydała powieść Balsamiarka (2015) oraz zbiory wierszy: Luna i pies. Solarna soldateska (2008), Largo (2009), Chłopcy dla Hekate (2014). Debiutowała opowiadaniem w „Odrze”. Publikowała m.in. w „Pograniczach”, „Arteriach”, „Akcencie”, „Dyskursie”, „Tekstualiach”, „Toposie”, „Re:presjach”, „Frazie”, „Blizie”, „Helikopterze”, „8. Arkuszu Odry”, „Dwutygodniku”, „biBLiotece”, „Fabulariach”. Za książkę Luna i pies otrzymała II nagrodę w konkursie Złoty Środek Poezji. Jej wiersze tłumaczono na język francuski i niemiecki.

W rozmowie z Michałem Małysem poetka mówiła: Pisanie jest dla mnie przestrzenią absolutnej wolności. Gdybym zaczęła myśleć o potencjalnym odbiorze, włączyłaby się autocenzura. Ugrzęzłabym i nie mogła usłyszeć własnego głosu. Z tego bierze się również poczucie utraty, które następuje w momencie wydania. Wiersze przestają być dla mnie wtedy prywatne. Może dlatego piszę następną książkę?
Kontakt między czytelnikiem a poetą rozgrywa się na styku słów. Jest on wprawdzie poddany obróbce intelektualnej, ze strony mojej i ze strony odbiorcy, ale tak naprawdę chodzi o przekaz od serca do serca. Albo porusza, albo nie. Możesz próbować to nazwać, zupełnie jak w przypadku obrazów, gdzie definiujemy palety barw, style i gatunki.