Czego potrzeba do szczęścia – wybór wierszy nestora węgierskiej poezji współczesnej Pétera Kántora (Forma), w tłumaczeniu Laureata Silesiusa za całokształt (2018) Bohdana Zadury.

István Kemény: Czytając wiersze Pétera Kántora, uczymy się zachwytu nad światem. Poeta zabiera nas na spacer po rodzinnym mieście, prowadzi nad Dunaj – swoją ulubioną rzekę – pokazuje cuda, małe i duże, ale nie zapomina też o usterkach, nawet jeśli ich sprawcą jest sam Bóg.

Czytając wiersze Pétera Kántora, stajemy się mądrzejsi. Wyraźniej widzimy swoje życie i życie innych: ludzką wielkość, słabość, grzechy. Tak, okropieństwo śmierci też. A mimo to nie odechciewa nam się żyć. W pokojach wkręcamy nowe żarówki, żeby „nad światem mrok nie zapanował”.

Czytając wiersze Pétera Kántora, cieszymy się i martwimy, uśmiechamy się i smucimy razem z jednym z największych żyjących poetów węgierskich. Jesteśmy przy nim i myślimy jak on.

 

Człowiek to wańka-wstańka: upada – wstaje,

i idzie przed siebie ten biedny suseł.

Idę, póki mnie nie wystrzelą w kosmos,

idę, póki żyć się nie nauczę.

Péter Kántor