Seria poetycka „Biblioteki Czasu Kultury” została zainicjowana w 1993 roku. Opublikowano wtedy tomiki Jana Kaspra i Macieja Rembarza. Ukazały się w niej także m.in, książki Andrzeja Stasiuka „Wiersze miłosne i nie”, Tadeusza Żukowskiego „Elegia zimowa” a także „Schizma” Marcina Świetlickiego. Piotr Kępiński przypomina zapomniany już nieco debiut poetycki Stasiuka i książkę Tadeusza Żukowskiego. 

„Wiersze miłosne i nie” (debiut poetycki Stasiuka) czyta się jak dobrą powieść. Stasiuk nie nudzi. Do dzisiaj, zresztą. Lektura tej książki, po latach, uświadamia, że mamy do czynienia z autorem, który wie jak operować słowem i emocjami. Aż szkoda, że to jedyna książka poetycka autora „Murów Hebronu”.

Jego poezję tworzy barokowy język, romantyczny krajobraz i codzienność wnętrz. Barokowe metafory sąsiadują ze zwyczajnym rytmem życia. Stasiuk potrafi napisać przejmującą „Elegię na śmierć Mikołaja Stawrogina” jak i niezwyczajny wiersz miłosny. Banalne przedmioty i pomieszczenia urastają w jego poezji do rangi symboli ostatecznych. 

Chociaż autor zdawał się przeciwstawiać poezji codzienności twórców z kręgu „brulionu”, to uczynił to z umiarem, skupiając się bardziej na detalach rzeczywistości aniżeli na jej rozpoznaniu. 

Miłość w wersji Stasiuka to anty-miłość i świat ruin, wśród których czasami pojawia się jasny kolor cegły sugerujący, że inny świat bywa możliwy. 

Tadeusz Żukowski w „Elegii zimowej” odwołuje się z kolei do wydarzeń ostatnich przełomowych lat i wiąże z nostalgią za kresową krainą dzieciństwa. Poezja „Elegii. .. ” jest kontynuacją poprzednich książek Żukowskiego — „Księgi listów”, „Wierszy najbielszych” i „Łzy”. W „Elegiach. .. ” słychać frazę romantyczną, gdzieniegdzie pojawia się stylistyka nowej fali. To zaskakujące zderzenie poetyk jak i nostalgia za dzieciństwem tworzą świat niezwykły. Jego korzenie tkwią w krajobrazie bałtyckim. Autor wraca do niego wielokrotnie. Przywołuje „małe ojczyzny”. Wątpi i wierzy w ich spełnienie, jest cierpliwym „atlantologiem przyszłości”.

Andrzej Stasiuk urodził się w 1960 roku w Warszawie. Mieszka w Beskidzie Niskim. Prozaik i eseista. Autor Murów Hebronu, Dukli, Opowieści galicyjskich, Dziewięciu, Jadąc do Babadag, Taksimu, Dziennika pisanego później, Grochowa, Nie ma ekspresów przy żółtych drogach, Wschodu i kilku innych książek. Laureat paru nagród, m.in. Nagrody im. Samuela Bogumiła Lindego 2002, Nagrody im. Adalberta Stiftera 2005, Nagrody Literackiej Nike 2005, Międzynarodowej Nagrody Literackiej Vilenica 2008, Nagrody Literackiej Gdynia 2010, Nagrody Forum Ekonomicznego i Miasta Krakowa „Nowa Kultura Nowej Europy” im. Stanisława Vincenza 2011, Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2011 w dziedzinie literatury, Nagrody Literackiej m. st. Warszawy 2015 i Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej 2016. Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie języki europejskie, a także na koreański.

Tadeusz Żukowski, poeta, scenarzysta, eseista, reżyser filmów dokumentalnych. Członek PEN Clubu, był zastępcą redaktora naczelnego „Czasu Kultury”, w latach 90. zajął się realizacją filmów dokumentalnych dla telewizji, W 1992 roku roku został uhonorowany Nagrodą Piętaka za tomik Łza.

Żukowski jest synem polskiego zesłańca na Syberię, na stałe mieszka w Poznaniu. W maju 1958 roku, w ramach ostatniej akcji ,,repatriacyjnej” rodzina Żukowskich przyjechała na Pomorze Zachodnie i osiedliła się w Trzebiatowie. Po ukończeniu studiów polonistycznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Tadeusz Żukowski pracował jako nauczyciel języka polskiego, następnie w dominikańskim wydawnictwie ,,W drodze”, a w latach 1982-1987 w Teatrze Nowym Izabelli Cywińskiej w Poznaniu, jako doradca literacki i aktor. W latach 80. i 90. pracował również w wielu wydawnictwach i redakcjach, a od 2002 roku pełni obowiązki asystenta Dyrektora Instytutu Pamięci Narodowej w Poznaniu. Jako reżyser, Żukowski zrealizował do końca 2002 roku 36 programów i filmów dokumentalno – artystycznych. Od 1976 roku trwała jego zażyła znajomość z aktorką Krystyną Feldman. Jej owocem była książka ,,Krystyna Feldman, albo festiwal tysiąca i jednego epizodu”. W 2008 roku został Honorowym Obywatelem Miasta Trzebiatowa. Twórczość literacka poety to kilkanaście tomików wierszy, tom prozy i książki dla dzieci. Poezję Żukowskiego tłumaczono na angielski, białoruski, bośniacki i niemiecki. Artysta otrzymał kilka prestiżowych nagród, zarówno literackich, jak i filmowych.