„Wiersze niepublikowane”  Stanisława Grochowiaka (Muzeum Literatury). 

Ta unikatowa antologia, ułożona jest w trzy części tematyczne (życie, miłość, śmierć), w obrębie których pomieszczono teksty od najstarszych (pisanych przez zaledwie 14-letniego chłopca) po ostatnie, pozwala zaobserwować rozwój wyobraźni poetyckiej Autora. Książka była pierwszym tomem projektowanej serii „Biblioteka Muzeum Literatury”, towarzyszyła pokazowi rękopisów i rysunków Poety ze zbiorów Muzeum Literatury.

Stanisław Grochowiak, poeta, dramatopisarz i publicysta.Do roku 1953 mieszkał w Lesznie, potem zamieszkał we Wrocławiu. Tam pracował początkowo w „Tygodniku Katolickim”. Do Warszawy przeniósł się w roku 1955. Pracował najpierw w Instytucie Wydawniczym PAX, później w redakcjach „Za i przeciw”, dwutygodnika „Współczesność”, „Nowej Kultury”, „Kultury”, „Poezji” i „Miesięcznika Literackiego”.

Należał do tzw. pokolenia „Współczesności”, debiutował w 1951 roku wierszami Ave Maryja i Notuję Deszcz, publikując je w piśmie „W oczach młodych” (dodatku do „Słowa Powszechnego”). Pierwszy kompletny tom, Balladę rycerską, wydał w roku 1956 i był to jeden z najciekawszych debiutów po zakończeniu stalinizmu. Został dobrze przyjęty przez krytykę. Nieco wcześniej w tym samym 1956 roku wydał swoją pierwszą powieść, Plebanię z magnoliami. Z kolei jego debiut w roli dramatopisarza miał miejsce w 1961. Stanisław Grochowiak zaprzestał pisania prozy mając lat trzydzieści.