Kazimierz Brakoniecki od momentu swojego debiutu do teraz obecny jest bardzo mocno w polskiej literaturze, nie tylko w poezji, zresztą ale także w prozie i eseju.
Dzisiaj polecamy jego najnowszą pozycję „Amor fati” (Forma) o której Piotr Michałowski pisał: „Granice mojego języka są granicami mojej pamięci” – deklaruje poeta parafrazując Wittgensteina. To prawda, bo właśnie zawartość pamięci w Amor fati wydaje się główną materią rozbudowanych monologów, wciąż dopełnianych kolejnymi wspomnieniami, rozgałęziającymi się wielospójną siecią, która niby Internet, nigdy nie wysnuje się do końca.
Po raz kolejny w twórczości Brakonieckiego manifestuje się rzeczywistość jako jedność w wielości. Wielości nieogarnionej, bo jest to „zanurzanie w widzeniu świata, aby poczuć / że do niego już nie należysz”. Nieosiągalna Jednia staje się próbą sensu, hipotezą nieznanej całości, wywiedzioną nie z aforystycznej formuły, lecz monstrualnego nagromadzenia dowodów istnienia”.
Kazimierz Brakoniecki – polski poeta, eseista, krytyk literacki, redaktor, animator kultury. Brakoniecki ukończył studia polonistyczne oraz podyplomowe z muzeologii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1990 uczestniczył w założeniu Wspólnota Kulturowa Borussia a w 1996 Olsztyńskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Bretanii i Francji „Amitié”. W latach 1991–1997 redaktor naczelny poświęconego kulturze, historii i literaturze „Borussia”. Współautor pracy „Borussia. Ziemia i ludzie”, antologii piśmiennictwa o Ziemi Pruskiej. Jako poeta debiutował w prasie literackiej w 1975. Cztery lata później wydał swój pierwszy tomik wierszy „Zrosty”. Ostatnie publikacje poety to m.in., Światowanie – tom prozy i poezji (1999), Muza domowa – wybór wierszy z lat 80. i 90. (2000), Światologia – tom prozy i poezji (2001), Moralia – tomik wierszy (2002), Warmiński budda – tomik wierszy (2007), Europa minor – tom poezji (2007), Historie bliskoznaczne (2008).