Andrzej Czcibor-Piotrowski był (obok Jacka Bocheńskiego, Jacka Łukasiewicza, Krystyny Rodowskiej czy Adama Zagajewskiego) pisarzem wywodzącym się ze Lwowa.

Autoportrety (Atut), czternasta książka poetycka autora, ukazała się w roku 2010, na cztery lata przed śmiercią tego niesłusznie zapomnianego autora.

Zawiera kilkadziesiąt wierszy dających wyraz intelektualnej świadomości dojrzałego poety, z jednej strony zgłębiającego problematykę moralną i eschatologiczną, z drugiej zaś odważnie prezentującego doświadczenia zmysłowe. To summa przemyśleń autora oraz transformacji formalnych materii poetyckiej.

Andrzej Czcibor-Piotrowski w czasie II wojny światowej zesłany był na Sybir, przez Persję, Irak, Palestynę i Egipt zawędrował do Anglii. Do Polski wrócił w 1945 roku. Absolwent UW (slawistyka). Był tłumaczem literatury czeskiej, słowackiej, bułgarskiej, rosyjskiej, ukraińskiej i angielskiej. Sam literacko zadebiutował w 1956 r. tomikiem wierszy „Oczy śniegu”. Przeżył 82 lata.

W jego dorobku znalazło się dziesięć tomików poetyckich, cztery tomy prozy („Prośba o Annę” – 1962, „Rzeczy nienasycone” – 1999, „Cud w Esfahanie” – 2001 i „Straszne dni” – 2008) oraz kilkanaście drobnych utworów dla dzieci. Dorobek translatorski Piotrowskiego to ponad dwieście pozycji bibliograficznych. Tłumaczył z czeskiego (Aškenazy, Deml, Durych Fuks, Halas, Hrabal, Hrubin, Mertl, Pavel, Seifert, Vančura, Veil, Veiner, Škvorecký, Zahradniěk, Zeyer), ze słowackiego (Jaroš, Jarunková, Hykisch Šimkula, Urban, Štur), z angielskiego (Eliot, Greene), a także z rosyjskiego, ukraińskiego i bułgarskiego. W 1957 roku otrzymał nagrodę młodych im. W. Pietrzaka, w 1984 nagrodę literacką im. W. Pietrzaka, w 1986 słowacką nagrodę P.O. Hvezdoslava, a w 1988 czeską nagrodę V. Nezvala.