Groteskowo-filozoficzno-poetycka „Wyspa Hobsona” (Iskry) Stefana Themersona.
Pozycję literacką zdobył Themerson jako autor powieści groteskowo-filozoficznych ogłaszanych po angielsku w Londynie i po polsku w kraju. Te cechy pisarstwa Themersona znajdujemy również w jego ostatniej (wydanej pośmiertnie) powieści Wyspa Hobsona. Tytułowa wyspa, odcięty od świata spłachetek ziemi na Atlantyku, staje się nagle przedmiotem zainteresowania służb specjalnych różnych państw; dzieje osiadłej na niej rodziny, historia obalonego czarnego prezydenta afrykańskiej republiki, losy uwikłanego w szpiegostwo uczonego i jego żony splatają się w intrygującą, dowcipną opowieść o zaskakującym zakończeniu.
Stefan Themerson urodził się w 1910 roku w Płocku, zmarł zaś w 1988 roku w Londynie. Studiował w Warszawie fizykę i architekturę. Był artystą wszechstronnym.
W okresie międzywojennym zrealizował wspólnie z żoną Franciszką kilka filmów awangardowych (m.in. Europę na podstawie poematu Anatola Sterna i Przygodę człowieka poczciwego – humoreskę według własnego scenariusza). Był poetą (zbiór Dno nieba, 1943), prozaikiem piszącym po polsku i po angielsku (m.in. powieści Wykład profesora Mmaa, wyd. ang. 1953, pol. 1958; Kardynał Pölätüo, wyd. ang. 1961, pol. 1971; Tom Harris, wyd. ang. 1967, pol. 1975; Euklides był osłem, wyd. ang. 1986, pol. 1989; Wyspa Hobsona, wyd. ang. 1988, pol. 1997), autorem książek dla dzieci (Pan Tom buduje dom, 1950; Przygody Pędrka Wyrzutka, 1951) i eseistą. Stworzył też „operę semantyczną” Święty Franciszek i wilk z Gubbio (1972). Zajmował się rysunkiem i fotografią artystyczną. Wraz z żoną prowadził
w Londynie wydawnictwo Gaberbocchus Press. Zyskał światowe uznanie jako twórca łączący groteskę z filozofią, przekraczający granice gatunków.