Ukazuje się zapowiadana już przez nas książka „Rzeczy do nazwania. Wokół Kornhausera” (WBPiCAK).
Adrian Gleń i Jakub Kornhauser napisali we wprowadzeniu: Nie chcieliśmy, by było to kolejne „wydawnictwo rocznicowe”, w którym znajdują się teksty wzajem ze sobą niepowiązane. Lecz, aby ta okazja stała się jeszcze jednym pretekstem do ożywiania recepcji twórczości Juliana Konrhausera. Pomyśleliśmy wprzódy, że dobrym darem byłoby opowiedzenie przez każdego, kto weźmie udział w tej jubileuszowej książce, o lekturze ulubionego („najlepszego”, „nie dającego spokoju”, „bolesnego”, itd.) wiersza napisanego przez Poetę. Zależało nam na tym, aby podkreślić pewien osobisty (może nawet intymny) związek poszczególnych Autorów, których teksty znajdą się w tym wydawnictwie, z utworami Kornhausera.
Irena Jokiel: Głęboko poruszają wypowiedzi/wyznania (tak, wyznania!), w których życie i poezja ściśle się splatają, a rozważania o wierszu niepostrzeżenie przechodzą w autobiograficzne refleksje. Przewrotnie skromny, rzec można, minimalistyczny zamysł redaktorów, by napisać o „jednym wierszu” Kornhausera, wyzwolił falę wspomnień, potrzebę dookreślenia siebie, zwerbalizowania tego szczególnego doświadczenia, jakim jest indywidualne, głęboko przeżyte spotkanie ze słowem poety, trwale wrastającym w duchową biografię czytelnika.
Julian Kornhauser (1946) – poeta, prozaik, krytyk literacki, eseista, tłumacz, slawista, literaturoznawca, profesor nauk humanistycznych, emerytowany pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli Nowej Fali w literaturze polskiej, współautor Świata nie przedstawionego (1974, razem z Adamem Zagajewskim), książki-manifestu Pokolenia ‘68. Współtwórca grupy poetyckiej Teraz. Jego wydany poza zasięgiem cenzury tom wierszy Zabójstwo był jednym z pierwszych polskich samizdatów. W 1975 roku podpisał „List 59” przeciwko zmianom w konstytucji PRL wprowadzającym zapisy o kierowniczej roli partii i sojuszu z ZSRR. W stanie wojennym krótko internowany. Wydał kilkanaście tomów wierszy (ostatnio Origami, 2007 oraz wybór wierszy Tylko błędy są żywe, 2015), trzy powieści (ostatnio Dom, sen i gry dziecięce. Opowieść sentymentalna, 1995), wiele monografii krytyczno- i historycznoliterackich oraz tomów szkiców (ostatnio Poezja i codzienność, 2003), kilka książek z przekładami chorwackiej, serbskiej i bośniackiej poezji (ostatnio Lament nad Sarajewem. Siedmiu poetów z Bośni: Antologia poezji bośniackiej, 1996) oraz dwa tomy wierszy dla dzieci. W latach 80. współtworzył periodyki „Pismo” i „NaGłos”. W latach 90. i 2000. publikował w „Tygodniku Powszechnym”, „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Wyborczej” i „Dzienniku Polska-Europa-Świat”. Członek redakcji „Kwartalnika Artystycznego”. Członek kilku komisji PAN i PAU, wiceprzewodniczący Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN w latach 2000-2010. W latach 2006-2013 juror Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1975), Europejskiej Nagrody Poetyckiej (1989), Nagrody Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich (1997), Nagrody Orła Karskiego (2015) oraz Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius za całokształt twórczości (2016). Mieszka w Krakowie.