O nominowanym do nagrody „Silesius” w kategorii Książka Roku tomie Grzegorza Olszańskiego „Starzy nieznajomi” pisze Karol Maliszewski.

Krzysztof otwiera tę opowieść, a Grzegorz zamyka, wyznając, że „słowa już go nie nęcą”. A jeszcze wypowiedź dotycząca Sandora, którego „mdli, gdy tylko pomyśli// o literaturze”. Postaci i ich prywatnych historii zwątpienia jest znacznie więcej, to książka bogata w biografie, czyli opowieści o tym, jak się dochodziło do zgorzknienia i poczucia porażki. Dla wielu z nich życie nie znalazło właściwego wyrazu. I to jest najbardziej bolesne – rosnące przekonanie, że oprócz gier słownych niczego nie mamy na obronę czy usprawiedliwienie, a zużywający się język nie potrafi oddać słabnącej intensywności przeżyć.

Wszyscy ci starzy nieznajomi byli kiedyś młodzi i znajomi; opowiada się tu więc o zużyciu znaczeń, zestarzeniu się pojęć, zżółknięciu fotografii. Kłopot z rozpoznawaniem i komunikowaniem jest problemem bohaterów tej imiennej kroniki, ale i autora, który z trudem rozpoznaje samego siebie w upływającym czasie, w słabnącej więzi języka z rzeczami i ludźmi. „Jak się mówi’ miesza się z tym, „co da się powiedzieć” o samotności, rozpaczy, braku miłości, samobójstwie, chorobie i umieraniu. Pozostaje szorstka czułość do bezceremonialnie kreślonych portretów. Solidarność w bezsilności.

Grzegorz Olszański (ur. 1973) .Jest współtwórcą grupy poetyckiej Na Dziko. W 1999 roku wydał tomik poezji pt. Tamagotchi w pustym mieszkaniu za który otrzymał nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny. W 2002 roku został stypendystą Polityki. W 2006 wydał książkę o poezji Ewy Lipskiej Śmierć udomowiona. Jest krytykiem muzycznym w kwartalniku „Opcje”. Opublikował następujące tomy poetyckie: Recytacje z Pamięci,  Tamagotchi w pustym mieszkaniu, Sztuka Mięsa, Kroniki filmowe, Wolny wybór, Starzy nieznajomi.