Grzegorz Wróblewski, mistrz poetyckiego minimalizmu i językowej transparentności, malarz, dramatopisarz – spadkobierca zarówno neoawangardy, jak i kontrkultury – przygotował w Laboratorium CSW niespodziankę: razem z Pawłem Kelnerem Rozwadowskim wykonał wczoraj „hybrydę” poetycko-muzyczną – „Europa. Zmierzch antropocenu?”, opowiadając o doświadczeniu zmierzchu, kryzysu, odjazdu. Już w najbliższą sobotę „Śniadanie z Grzegorzem Wróblewskim” również w Laboratorium CSW. 

Jego performance „Europa. Zmierzch antropocenu?” wykonany w Laboratorium CSW był wyznaniem artysty odtwarzającego trasy swoich życiowych wędrówek. W wierszach Wróblewskiego, choć krytycy często widzieli je jako statyczne „zapisy” rzeczywistości czy wręcz fotograficzne jej „obrazy”, odbywa się nieustanny ruch pamięci. Podmiot wspomnienia nie zakotwicza się w przeszłości, wciąż nawiązuje łączność z czasami najnowszymi, nawet gdy na linii pojawia się komunikat: „Kły mamuta na nic się mamutowi nie zdały” (olśnienie dentysty, pana Zy).

W przedstawieniu Wróblewskiego pojawiły się tropy znane z wcześniejszych książek autora „Pana Roku, Trawy i Turkusów”: koty i chrabąszcze. Albinosi. Lilie i żaby (hołd dla F.G. Lorki). Wiwisekcja relacji pomiędzy wszystkimi złapanymi w sieć współczesności.

„Europa. Zmierzch antropocenu?” dotyka problemu relacji w czasie bardziej niż relacji w przestrzeni, choć oczywiście przenikają się one swobodnie; kontrapunktowane jeszcze jednym wymiarem wspomnienia: językiem. W najnowszych, niepublikowanych wierszach Wróblewski nie rezygnuje z ironii i słownej gry ze swoją publicznością, choć wydaje się w większym stopniu ulegać żywiołowi języka – wybiera dłuższe formy, krzyczy majuskułami, pozwala tekstowi „śpiewać”.

Grzegorz Wróblewski – ur. 1962 w Gdańsku, w latach 1966-1985 mieszkał w Warszawie, od 1985 r. w Kopenhadze. Autor książek poetyckich, prozatorskich i dramatów; m.in. „Ciamkowatość życia” (1992/2002), „Planety” (1994), „Noc w obozie Corteza” (2007), „Nowa Kolonia” (2007), „Dwie kobiety nad Atlantykiem” (2011), „Wanna Hansenów” (2013), „Kosmonauci” (2015). Tłumaczony na kilkanaście języków. W latach 1993-1998 współpracował z pismem Brulion. Występował z muzykami światowej sceny jazzowej, m.in. z Johnem Tchicai, Olgą Magieres, Stefanem Pasborgiem, Haroldem Rubinem, a także z muzykami polskimi, m.in. z Pawłem Kelnerem Rozwadowskim, Sławkiem Słocińskim, Bobim Peru, z którym zrealizował płytę PROJEKT1. Jego twórczość obejmuje akcje w przestrzeni miejskiej, instalacje i malarstwo. Wystawy indywidualne realizował m.in. dla Gdańskiej Galerii Guntera Grassa, Muzeum Literatury w Warszawie, Gallery ZENIT w Kopenhadze, czy Gallery Brantebjerg (Nykøbing Sj./Dania).

Paweł Kelner Rozwadowski – ur. 1962 w Warszawie; muzyk, poeta, autor piosenek i prozy. Współtwórca zespołu Fornit, jednej z pierwszych kapel punk rockowych w Polsce, w latach 1980-81 należał do Dexapolkort, efemerydy muzycznej skupiającej różnych artystów. Założyciel (1981) i lider działającego do dziś zespołu Deuter, w 1983 r. wraz z Robertem Brylewskim założył zespół Izrael. Od 1987 r. współpracował z Teatrem Akademii Ruchu (muzyka improwizowana na żywo do spektakli), wystąpił z nimi w Kassel na Dokumenta 8. (1987), w 1989 r. napisał sztukę teatralną pt. „Droga do Nieba – Droga do Piekła”, która miała być wystawiona przez Akademię Ruchu z udziałem muzyków Deutera, lecz została zablokowana kilka dni przed premierą ze względu na treść. W 1990 r. wraz z R. Brylewskim założyli pionierski projekt Max i Kelner (CD „Tehno Terror”, 1991). W latach 2003 – 2006 manager i członek zespołu Brygada Kryzys, zaś w latach 2006 – 2013 współtworzył reaktywowany zespół Izrael (CD „Dża Ludzie”, 2008). Opublikował powieść biograficzną pt. „To zupełnie nieprawdopodobne” (Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2011). Utwory autorstwa Kelnera były wykorzystane w filmach, m.in. „Blokersi” i „Wszystko co kocham”.