Stanisław Przybyszewski, Poematy prozą (WL). 

Stanisław Przybyszewski (1868-1927) należy do kręgu najbardziej prowokujących twórców. Jest także jednym z nielicznych polskich artystów – o czym na ogół się zapomina – którzy odnieśli literacki sukces poza granicami kraju.

Gabriela Matuszek: W niniejszym tomie zamieszczono po raz pierwszy wczesne poematy Przybyszewskiego: Requiem aeternam, Wniebowstąpienie, Z cyklu Wigilii, Nad morzem, Androgyne, w obu wersjach językowych – polskiej i niemieckiej. Specjalnie do tej edycji przetłumaczony został nie znany dotąd w Polsce Nokturn.

Stanisław Feliks Przybyszewski (ur. 7 maja 1868 w Łojewie pod Inowrocławiem, zm. 23 listopada 1927 w Jarontach pod Inowrocławiem) – polski pisarz, poeta, dramaturg, nowelista okresu Młodej Polski, przedstawiciel cyganerii krakowskiej i nurtu polskiego dekadentyzmu.

Autor dramatów m.in.: Das grosse Gluck, 1897 (Dla szczęścia, 1900); Złote runo, 1901; Śnieg, 1903; Matka, 1903; Odwieczna baśń, 1906; Śluby, 1906; Gody życia, 1910; Topiel, 1912; Miasto, 1914; Mściciel, 1927.