Edycja obszernego wyboru wierszy jednej z najpopularniejszych współczesnych poetek polskich, przygotowany przez Jana Zycha, poetę i tłumacza, a przede wszystkim przyjaciela poetki z czasu pobytu obojga w Krakowie. (Wiersze wybrane Haliny Poświatowskiej – Wydawnictwo Literackie).

Wybór zawiera utwory z tomów Hymn bałwochwalczy (1958), Dzień dzisiejszy (1963), Oda do rąk (1963), Jeszcze jedno wspomnienie (1968) oraz duży blok kilkudziesięciu liryków – wierszy odszukanych z czasopism i rękopisów.

Halina Poświatowska,(1935-1967), autorka kilkuset wierszy, jest – obok Wisławy Szymborskiej – Najchętniej czytaną polską poetką. Nakłady jej książek w Wydawnictwie Literackim przekroczył 200 tysięcy egzemplarzy.

 Muzeum Haliny Poświatowskiej znajduje się przy ul. Jasnogórskiej 23 w Częstochowie, w budynku, w którym po wojnie zamieszkała rodzina Mygów.

Twórcy ekspozycji pozwolili, by przemówiła sama poetka. Jest tu O wystawie, jej koncepcji a także o poezji Poświatowskiej pisała Elżbieta Hurnikowa: „wszechobecna – w wierszach, które towarzyszą zwiedzającym niemalże od progu, na fotografiach w dużym powiększeniu, które ukazują jej postać i twarz. W gablotach znajdują się fragmenty listów poetki oraz autobiograficznej książki Opowieść dla przyjaciela, które stanowią komentarz do kolejnych etapów życia. A przede wszystkim – prezentowany jest tu świat poetycki Haliny Poświatowskiej. Dla osoby, która walczyła każdego dnia z nieuleczalną chorobą, najistotniejsze stały się sprawy dotyczące ludzkiej egzystencji, a zatem i ocalenia tego, co podlega przemijaniu. Najwyższą wartością w poezji autorki Hymnu bałwochwalczego jest życie, a w życiu – miłość. To ona stanowi najbardziej elementarne potwierdzenie indywidualnego istnienia. Jednocześnie jednak doświadczeniu jednostkowemu, niepowtarzalnemu, nadaje poetka wymiar uniwersalny, poszukując dlań odniesień w świecie kultury. Toteż nieustającym źródłem inspiracji jest tutaj sztuka, utrwalająca w tworzywie artystycznym to, co przemijające.

Istotę poezji Haliny Poświatowskiej oddaje charakter ekspozycji, w której uwydatnione zostały ulubione barwy poetki, wrażliwość na wszelkie impulsy płynące ze świata przyrody i ze świata sztuki, płynność i ulotność wrażeń, kult życia w jego najróżniejszych przejawach, refleksja nad przemijaniem. Świat poetycki nie ma granic, tak jak nie ma granic wyobraźnia i wrażliwość artysty”.