Wszyscy nasi drodzy zakopani – przypominamy tom wierszy Dariusza Suski z roku 2000 (Czarna Lampa, Warszawa-Wołowiec 2000).

W tomiku Suski umarli tańczą w takt rytmicznych wersów. Są wszyscy: nie narodzeni do życia i ci, co żyli w sam raz, pogodzeni i smutni — mają swój czas, poetycki czas wszystkich zakopanych. Nie jest to czas elegijny, wzniosły i konwencjonalny: Suska bawi się słowami, zbiera zaklęcia i koncepty, dowcipy i zaskakujące puenty. Przed nami roztaczają się zaświaty sklecone z okruchów pamięci, namacalnie obecne, jak powracający obraz. Nie ma w nich jednak miejsca na melancholię, gdyż wokół rozbrzmiewa niepowstrzymany i absurdalny śmiech.

Karol Maliszewski: Autor ’Rzeczy, które były światem’ zatrzymuje na wieki jedno mgnięcie, maleńki kawałek czasu spędzony na podwórkach Złotoryi i okolic, zatrzymuje tych wszystkich, którzy przeciekli przez palce czasu. Poeta jednak ocala. Przynajmniej taki poeta jak Suska.

Dariusz Suska urodził się w 1968 r. w Złotoryi. Poeta, prozaik, krytyk literacki. Wiersze publikował m.in. w „Lampie i Iskrze Bożej”, „Res Publice Nowej” i „Tygodniku Powszechnym”. W 1992 ukazał się jego pierwszy tomik poetycki „Rzeczy, które były światem”, a następnie „DB6160221” [Agencja Wydawnicza Zebra, Kraków 1997] i „Wszyscy nasi drodzy zakopani” [Czarna Lampa, Warszawa-Wołowiec 2000], za którą otrzymał nagrodę PTWK dla najlepszego tomu poetyckiego w 2000 roku i nominację do Nagrody Nike 2001. Mieszka w Warszawie.