Desmond Graham – Nowe wiersze (słowo/obraz terytoria, 2014).

Wiersze z dwóch cykli wchodzących w skład Nowych wierszy – „Pieśni umysłu” i „Zaślubiny umysłu” – cechuje niezachwiane poczucie wartości kultury wysokiej. Refleksja nad kulturą, historią, wytworami sztuki zawsze była obecna w poezji Grahama, co nie dziwi, zważywszy że autor jest profesorem poezji, a przy tym miłośnikiem opery i malarstwa. Tym razem jednak przestrzeń tę poszerza intensywne przeżywanie świata natury, zabudowanie wyobraźni przez żurawie, pustułki, bizończyki, komary, drobiny piasku. Zadziwienie, refleksja nad działaniem umysłu ludzkiego, nad samym aktem twórczym, nad neurologią twórczości jest wyróżnikiem naszych czasów, ale również nowych wierszy Desmonda Grahama.  

Kinga Młynarska pisała o książce: „Nowe wiersze” to tom, który przełożyli studenci anglistyki UG i polonistyki UAM. Jest to bardzo interesujący projekt gdańskiej translatoryki. Każdy wiersz zyskuje dzięki temu jeszcze większą indywidualność. W skład tego zbiorku weszły utwory z dwóch cykli: „Pieśni umysłu” i „Zaślubin umysłu”.
W centrum poetyckich zainteresowań Grahama znaleźli się człowiek i natura – jako byty oddzielne oraz ściśle ze sobą złączone, dopełniające się i przenikające. M.in. w otwierającym pierwszy cykl utworze „Ofiarowali koce” poeta pokazał stosunek swojego podmiotu do opisywanych treści: tam, gdzie tematy krążą wokół człowieka, styl jest (niekiedy porażająco) realistyczny, choć emocjonalny, tam zaś, gdzie przyroda, pojawiają się akcenty już mocno liryczne.
Znamienne jest także to, że gdy autor mówi o człowieku, to zwykle tworzy całą opowieść, buduje jakąś historię, jakby dawał czytelnikowi impuls do współtworzenia tych obrazów. Poeta kreśli kontury i niejako zmusza odbiorcę, by ten wypełnił je barwami swojej wyobraźni?”