Znakomity poeta Wincenty Różański, doczekał się ciekawej strony internetowej.
Strona powstała z inicjatywy Łukasza Pompy i Krzysztofa Wiśniewskiego. Jest ona bezpośrednią kontynuacją strony internetowej poznańskiego poety, która powstała ok. 2000 roku w ramach projektu Stachuriady, pod szyldem której znalazło się kilka stron internetowych różnych poetów, jak Edward Stachura, Wojtek Bellon, Ryszard Milczewski-Bruno czy Jerzy Harasymowicz. Strona poświęcona Wincentemu Różańskiemu, przygotowana była przez Łukasza Pompę, Pawła Oleszczuka i Martynę Lemańczyk. W marcu 2006 roku dołączył do nich Krzysztof Wiśniewski, który od 2001 roku gromadzi materiały na temat życia i twórczości poety, a obecnie jest głównym redaktorem nowej edycji portalu.
Kierunek, jaki dzisiaj obrali autorzy witryny, to tworzenie i podtrzymywanie pamięci o życiu oraz twórczości zasłużonego dla literatury i kultury narodowej poety, W. Różańskiego, który jako outsider literacki stał się prawdziwą legendą i wzorcem twórczej swobody.
Właściwie Wincenty Bolesław Różański, urodził się w Mosinie koło Poznania. Ukończył technikum księgarskie, dwukrotnie rozpoczynał i przerywał studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Należał do grupy literackiej „Wiatraki” (1956-59) gdzie pierwszy raz prezentował swoją poezję i „Wiry” przy ZMW (1965-1974). Debiutował w 1963 roku w Głosie Wielkopolskim jednym wierszem. Działał w klubach studenckich Od Nowa i Akumulatory. Publikował swoje wiersze m.in. w Twórczości, Literaturze, Nurcie, Czasie Kultury, Toposie, Gazecie Malarzy i Poetów.
W latach 1961-67 pracował m. in. przy budowie Elektrowni Turoszów jako magazynier, w Domu Książki jako księgarz-sprzedawca, w Teatrze Lalki i Aktora jako kandydat, a następnie w Miejskiej Bibliotece Publicznej jako bibliotekarz. Od 1967 r. był rencistą i zajmował się tylko i wyłącznie pisaniem wierszy. Zmarł w domu na Osiedlu Lecha w Poznaniu. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu.
Opublikował: Wiersze o nauce nawigacji między kamieniami (1968; arkusz), Dziecko idące jak włócznia śpiewało (1970), A brzoza kwitnie (1973; arkusz), Przed czerwonymi słońca drzwiami (1976), Mieszkam w pogodzie (1979), Zakole (1981), Frente A La Puerta Roja Del Sol (1983; meksykański wybór jego wierszy w przekładzie na hiszpański, tłum. Barbara Stawiczak – Minoz), Światłolubne (1984), Wiersze – dzieci (1985), Nam ciszy nam wiatru potrzeba (1986), Bądź pozdrowiona chwilo… (1989; wybór wierszy), Będziemy piękniejsi (1990), Oddech i gest (1990), Córeczka poezja (1993), Wszystko nie to (1994), Ciemna rzeka (1996), W roznieconym ogniu (1997), Ratujcie serca nasze (1998), Została pusta karta dań tego świata (1998), Chciałem zmienić świat (1999), Ręce Marii Magdaleny (2000), Wędrujemy do Szeol (2001; wybór wierszy), Posrebrzane pola słów (2001 – wydanie limitowane wydane razem z wierszami Krzysztofa Wiśniewskiego, 2008 – drugie wydanie w powiększonym nakładzie).
Poeta był laureatem takich nagród jak: Medalu Młodej Sztuki, Nagrody Literackiej im. Jana Kasprowicza i XII Międzynarodowego Listopada Poetyckiego. Wyróżniono go Odznaką Honorową m. Poznania oraz Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego. Przyznano mu tytuł Zasłużonego Działacza Kultury oraz Srebrny Krzyż Zasługi. Laureat Nagrody Artystycznej Rady miasta Poznania z 2002 roku; Nagrody Marszałka Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury w XII 2003 r. Ostatnią otrzymaną nagrodą jest Ogólnopolska Nagroda – Pierścień Mędrców Betlejemskich za rok 2005 „w podziękowaniu za służbę tworzenia w świetle dziejów Słowa, które było na początku”, wręczona poecie 6 I 2006 roku.
Miał wielu przyjaciół, lecz do tych najważniejszych zaliczał tę z poetą Edwardem Stachurą, który uczynił go bohaterem swojej książki Cała jaskrawość, a także jedną z postaci poematu Po ogrodzie niech hula szarańcza.
Wiersze Wincentego Różańskiego były tłumaczone na hiszpański, bułgarski, grecki, niemiecki, francuski oraz angielski. Mówił zawsze: „pisze się tak, jak się oddycha”. O jego życiu i twórczości w 1993 roku Tadeusz Żukowski nakręcił film telewizyjny Będziemy piękniejsi. W 1997 roku ukazała się książka Piotra Kępińskiego i Andrzeja Sikorskiego Któż to opisze, któż to uciszy, na którą składają się rozmowy z Poetą, jego wspomnienia i wiersze.
Wincenty Różański zmarł 3 I 2009 roku w Poznaniu.
Wincenty Różański
pewna przechodząca kobieta miała ogromne piersi
jako mężczyzna byłem oszołomiony
skąd takie duże pytałem siebie
szła niepewnie przez wiadukt
nogi miała lekko ugięte
poprawiała coś w torebce
zazdrościłem jej
chciałbym mieć też takie piersi
przyciągałbym przygarnąłbym wszystkich
a tak a tak muszę pisać liche wiersze
które nie obejmą świata